W państwie prawa sprawiedliwość społeczna musi oprzeć się tzw. regule ekwiwalencji. Pozwala ona skupić uwagę na poszkodowanym, oszacowaniu odniesionej przez niego lub jego bliskich krzywdy, wskazaniu należytego zadośćuczynienia lub odszkodowania.

Arystoteles twierdził, że rzeczywistą sprawiedliwością jest przeżyć to, co uczyniło się innym. Dlatego też, instrumenty prawne powinny zapewniać pozytywny kres i przywrócenie poszkodowanym poczucia sprawiedliwości.

W świetle prawa odszkodowanie to zwrot wszelkich kosztów związanych z poniesioną szkodą np. wydatków poniesionych na leki, konsultacje lekarskie, dojazdy do szpitala, sprzęt rehabilitacyjny. Zadośćuczynienie za doświadczoną szkodę, cierpienia (fizyczne i psychiczne) to materialna rekompensata. Podstawą do roszczenia w tym zakresie jest pogorszenie sytuacji życiowej na skutek nieszczęśliwego zdarzenia wywołanego przez osoby trzecie. Do pogorszenia sytuacji życiowej można zaliczyć: gorsze funkcjonowanie osobiste, rodzinne, społeczne, zawodowe (w tym ograniczenie możliwości kariery, rozwoju, zarobkowania, awansu). W efekcie takich czynników wrażenie krzywdy poszkodowanego rozciąga się w czasie stopniowo pogłębiając się. Skutki wypadku, błędnej diagnozy lekarskiej mogą zatem dotknąć wielu ważnych sfer życia człowieka.

W świetle prawa ludzkie cierpienie trudno jest zmierzyć. Nie jest ono bowiem tak uchwytne jak krzywda fizyczna. Nie znaczy to jednakże, że nie można domagać się od sprawcy pogorszenia naszej sytuacji życiowej finansowej rekompensaty w formie zadośćuczynienia, które jest wypłatą jednokrotną.